Posts

Краўдфандынг: вынікі

Краўдфандынг скончыўся, надыйшоў час асэнсаваць вынікі. Мэта краўдфандынгу была не толькі сабраць грошы, але і зразумець, насколькі такая мадэль фінансавання магчымая для мовазнаўчых праектаў. Бо з аднаго боку слоўнікі, граматычная база, корпус і іншае - гэта проста выглядае калі абмяркоўваеш адну старонку ці адно слова. А як памнажаеш гэтае “проста” на сотні старонак ці сотні тысячаў слоў - разумееш, што рэч можа і вартая, але зойме месяцы ці годы жыцця. Фінансаванне дазваляе аддаць большую частку працы “на аўтсорсінг” і зрабіць яе дастаткова хутка. Грошы сабралі, нават з невялікім запасам, таму агулам такая мадэль працы магчымая, але нельга лічыць эксперымент зусім чыстым, бо вялікая частка грошай прыйшла ад зацікаўленых асобаў. Былі і недапрацоўкі, і тое, што можна палепшыць. Што можа замінае ў параўнанні з іншымі краўдфандынг праектамі: Вынік такіх праектаў - звесткі ў чыстым выглядзе. Гэта не кніга, якую можна “мець”. Вялікія кошты на невялікі вынік. Бо працы сапраўды ш

Калі заўтра раптам выключыцца сервер…

Бачыце, як на працягу нейкіх 20 год кампутары нашае жыццё палепшылі? У аўтобусе едзеш, ці на хутары самагонку п’еш – з кішэні тэлефон дастаў ці ноўт адчыніў, знайшоў у Гугле артыкул, ці кнігу, ці фільм – і карыстайся. Шыкоўна! У XX стагоддзі пра такое ніхто нават не марыў, што амаль ўсе веды будуць дасяжныя з невялікай прылады амаль імгненна(але, большасць толькі коцікаў лайкаюць – гэта ўжо іншая справа). Раней, як было – усё на паперы. Трэба нешта знайсці – у бібліятэку, ці ў архіў, і пашукай там не адну гадзіну... Мо яшчэ памятаеце тыя часы? А ўявіце сабе, што ў тыя часы, а нават і зараз – зніклі б усе беларускія кнігі, ці фільмы, ці газеты. Ну там, апраўдаліся прагнозы скептыкаў, і Нацыянальную бібліятэку нарэшце ў балота засмактала, на якім яна пабудаваная. Ці пажар моцны адбыўся, а сістэма тушэння спрацавала так, як яе зрабілі, а не так як хацелася. Страты для культуры жахлівыя! Не, ну застанецца трохі кніг на паліцах па хатах – але разрозныя і можа чвэрць ад таго што было. Кара

Некаторыя не заўсёды відавочныя наступствы прагрэсу для выкладання беларускай літаратуры і не толькі

Раз на тры гады, у студзені :) (маецца на ўвазе https://nn.by/?c=ar&i=202792 і http://lit-bel.org/by/news/5594.html ) у беларускіх настаўнікаў узнікае пытанне – «чаму ўсё так дрэнна з беларускай літаратурай у школе?» Адказ на гэтае «чаму» – вельмі просты: сістэма адбору кадраў у сістэме адукацыі(і не толькі адукацыі) пабудавана каб вышэй траплялі «верныя», а не «здольныя». А ў гэтых «верных» словы і справы значна адрозніваюцца, і справы – наагул супрацьлеглыя самому паняццю «адукацыя». Наладжваць шырокую дыскусію – трэба абавязкова. Але не будзе «шырокае грамадства» складаць спіс твораў. Падтрымліваць – будзе, казаць пра гэта – будзе. А тыя рэчы, што патрабуюць значнай працы – заўсёды справа невялікага кола спецыялістаў. Хадзіць, прасіць сённяшняе міністэрства адукацыі – яно можа і трэба рабіць, але вынік ад гэтага хаджэння будзе надта малы і нетрывалы. Уявім што ў нас ёсць добрая школьная праграма, і добры спіс літаратуры. І мы нарэшце ўсвядомілі, што міністэрства адукацыі на

Калі вы не параноік, гэта не значыць, што за вамі не сочаць, альбо BigData не такая ўжо й Big.

Вы сапраўды лічыце, што на 23-ім гаду стабільнасці стабілізатары пашкадуюць нейкіх $3000 на месяц каб захоўваць запісы  ўсіх  тэлефонных размоў у Беларусі ? Развіццё навукі і тэхнікі паляпшае жыццё. Але ў нашых умовах ёсць некаторыя асаблівасці. Ніхто з публічных персонаў ужо не здзіўляецца, што за ім сочаць і праслухоўваюць. Вы не лічыце сябе публічнай персонай ? Часы, калі слухалі тэлефонныя лініі ўжывую ці магнітафонамі даўно мінулі. Не, калі вы тэлефануеце з гарадзкой лініі амбасады ЗША ў Менску, на гэтай лініі жывы чалавек хутчэй за ўсё сядзіць і слухае адразу. А ўсё астатняе слухаць не трэба, а запісваць значна прасцей, бо лічбу апрацоўваць значна прасцей чымся аналагавы сыгнал на старых тэлефонных лініях - вялікія магнітафоны ўжо непатрэбныя. Настолькі прасцей, што сачыць за  ўсімі  не так ужо складана. Трохі падлікаў. Сачыць можна за : 1) дзе вы знаходзіцеся, 2) вашымі смс, 3) вашымі размовамі.  1) Ваша месца можна адсачыць даволі проста па тым, да якой базавай ста

Біблійны корпус

Image
6-га жніўня 1517 года Францыск Скарына выдаў Псалтыр, што дае нам сёння права з гонарам адзначаць 500-годдзе беларускага кнігадрукавання. Калектыў Беларускага N-корпусу таксама далучаецца да святкавання гэтай вялікай падзеі і ў якасці падарунка прэзентуе Біблійны корпус . Корпус змяшчае 16 перакладаў Бібліі на беларускую мову, а таксама тэксты на іншых мовах (лаціна, яўрэйская, украінская, польская і інш.) для параўнання. Пры дапамозе Біблійнага корпусу вы зможаце супаставіць тэксты перакладаў, а таксама знайсці патрэбнае слова і паглядзець варыянты яго перакладу ў розных выданнях.

Вільня - гэта не толькі Акропаліс

Image
Вільня - горад першай беларускай кнігі, першай беларускай школы, першай беларускай газеты, першай беларускай палітычнай партыі. Старая беларуская сталіца, у якой кожны камень дыхае беларускай гісторыяй. Усё больш беларусаў на выходныя едуць у Вільню пасядзець у кавярнях, закупіцца ў крамах. Шпацыруюць па старым горадзе, у лепшым выпадку “нешта чулі, што нашая гісторыя таксама звязаная з Вільняй”, і часам бачаць знаёмыя імёны на мемарыяльных  дошках. Нават тым, хто трохі ведае гісторыю, цяжка ўзгадаць і прывязаць свае веды да мясцовасці. Мы паспрабавалі выправіць гэтую прыкрую недарэчнасць і стварылі дапаможнік па Вільні, які будзе заўсёды з вамі і раскажа пра беларускія віленскія славутасці. Ён змяшчае інфармацыю пра больш за 100 гістарычных месцаў Вільні, пераважна ў старым горадзе. Усталюйце праграму і, як будзеце шпацыраваць па Вільні, яна будзе паказваць вам славутасці, што знаходзяцца побач. Пры набліжэнні да нейкага знакамітага месца, будзе звяртаць вашую ўвагу і апавяд

Невымоўныя для небеларусаў назвы

Наконт шыбалет'у - нехта пытаўся ці ёсьць нешта такое ў беларускай мове. Акрамя "толькі мёртвы ліцьвін ня дзэкне", Aleksander Stralcov-Karwacki нагадаў гісторыю са Зьміцерам Саўкам. Гадоў 5 таму ехалі мы са Зьміцерам недзе каля Лагойску, і ён зьвярнуў маю ўвагу на дарожны ўказальнік "Жардзяжжа". Кажа "во, зусім звычайная для беларускай мовы назва - Жардзяжжа. Але такое чаргаваньне сьвісьцячых і шыпячых, што небеларусу яе вымавіць амаль немагчыма. А калі б яна звалася напрыклад Зажардзяжжа(даволі пашыраная мадэль у нашых назвах) - быў бы проста гамбец."